Jest chwila wcześnie w Gra w kalmary Odcinek 5 (A Fair World), w którym Gi-hun patrzy prosto w oczy mężczyzny, którego ma zamiar zamordować. Oczywiście ma niewielki wybór. Kiedy on i wszyscy inni zaangażowani w gry przyjęli zaproszenie do gry, zostali skutecznie przypięci do machiny morderstwa i jedynym wyjściem jest przejście. Mimo to, w tym momencie, gdy Gi-hun i jego zespół przeciągania liny walczą o ratowanie własnego życia kosztem swoich rywali, możesz zobaczyć, jak Gi-hun przetwarza terror, desperację i ostatecznie rozpacz napisaną nad twarzą kapitana drużyny przeciwnej. Wie, że umrze, wie, że Gi-hun jest jedną z osób, które go zabiją, i żadna osoba nie może nic z tym zrobić.
Po tym jednak postęp gry w pełnoprawną sytuację typu „zabij lub daj się zabić” jest zaskakująco niewielki, w przeciwieństwie do poprzednich gier, w których los każdego uczestnika spoczywał wyłącznie w ich własnych rękach. W windzie z powrotem w dół wieży po triumfie w przeciąganiu liny, Gi-hun patrzy na swoje dłonie, dosłownie i metaforycznie zakrwawione przez poparzenia liny. Religijny członek ich drużyny, gracz nr 244 (Kim Si-hyun), mamrocze kilka modlitw dziękczynnych do Boga, który ich ocalił i ludzi, którzy poświęcili swoje życie, aby mogli iść dalej. Nowa dziewczyna w zespole, #240, drwi z jego pobożności, wskazując, że ci ludzie zginęli nie z powodu szlachetnego poświęcenia, ale dlatego, że pomógł ich zabić. Sae-byeok, kieszonkowiec, każe im obu się zamknąć.
To prawie cały czas, gdy każdy zaangażowany musi kontemplować głębsze etyczne konsekwencje tego, co właśnie zrobił. To dla nich powrót do akademika, gdzie ocalałe drużyny muszą knuć i spiskować, aby przetrwać, co może skończyć się kolejną nocą totalnej rzezi. Mi-nyeo, dawna intryga miłosna dla gangstera Deok-su, wykorzystuje okazję, by zostać rasistą przeciwko imigrantowi Ali. Sang-woo spekuluje, że oddział gangsterów w jakiś sposób wiedział, że przeciąganie liny będzie następną grą, co rzeczywiście zrobili. Człowiek religijny, którego poczucie pobożności najwyraźniej ułagodziły modlitwy, sugeruje uderzenie prewencyjne na jeszcze słabszą drużynę.
Jak na ironię, Gi-hun mógł ocalić wszystkim bekon, ostrzegając Deok-su przed niebezpieczeństwem on jest w środku. Kiedy gangster zbliża się do drużyny naszych bohaterów, aby z nich drwić, Gi-hun wskazuje, że nic nie powstrzymuje członków własnej drużyny Deok-su przed zabijaniem jego zamiast. To wystarczy, aby Deok-su odwołał zaplanowane na noc ataki.
cole sprouse jughead jones
Brak walki daje Gi-hunowi czas na sen na jawie o swoim wcześniejszym doświadczeniu z przemocą: jego udziale w okupacji zamkniętej fabryki samochodów wraz z innymi robotnikami, brutalnie zmiażdżonej przez policję. To oni zrujnowali firmę, mówi o właścicielach fabryki, ale nas pociągnęli do odpowiedzialności. Czy nie zawsze tak jest? Dziewięćdziesiąt dziewięć razy na sto walka klas toczy się w dół.
Gdy Sang-woo i Ali łączą się, a Gi-hun i Sae-byeok opiekują się schorowanym starcem, który ma piekielną gorączkę, reszta akcji rozgrywa się w tym, co do tej pory miało miejsce. narracyjny ślepy zaułek: fabuła przemytu organów. Pod czujnym okiem tajnego gliniarza Jun-ho, gracza nr 11, lekarza i jego współpracowników wśród różowych strażników przeprowadzają sekcję niedawno zmarłego gracza w poszukiwaniu części zamiennych. (Dowiadujemy się, że lekarz znalazł się wśród graczy po zabiciu pacjenta przez zaniedbanie.)
Podczas gdy Jun-ho i inny strażnik wyruszają w tajemne przejście w dół do wody – plan polega na zanurkowaniu z akwalungiem do czekającego chińskiego statku, gdzie handlarze organami zapłacą duże pieniądze za narządy – lekarz i jego niegdysiejszy sojusznicy wybuchają w walce, ponieważ nie znają charakteru następnej gry, w którą należy zagrać, a te informacje są oczywiście kluczem do dalszego przetrwania lekarza. Doktor dźga faceta i ucieka, tylko po to, by znaleźć się beznadziejnie zagubiony w labiryncie korytarzy i drzwi dziwnego obiektu.
Gdy w końcu zostaje osaczony, jego prześladowca zdejmuje maskę, mając nadzieję na nawiązanie więzi międzyludzkiej. Ale ta chwila i życie obu mężczyzn są skrócone przez przybycie Front Mana – czyli Kapitana – i jego zbirów. Zabija zarówno lekarza, jak i swojego współspiskowca za kardynalny grzech zrujnowania równych szans, niezbędnych dla misji. W tych grach wszyscy są równi, mówi Front Man i na pozór wierzy; to szansa na zniwelowanie nierówności, które istnieją poza granicami gier, z powrotem w prawdziwym świecie. Szkoda, że tak wielu ludzi musi umrzeć, aby zapewnić tę rzekomą równość.
Tymczasem Jun-ho dowiaduje się od strażnika, który w końcu mądrze dowiaduje się, że nie jest tym, za kogo się podaje, że tunel, z którego korzystają, ma służyć jako droga ucieczki dla VIP-ów z gier – w liczbie mnogiej, a nie pojedynczej, wskazując, że może być więcej Front Menów, niż na pierwszy rzut oka. Jun-ho wygrywa z wymianą i żąda poznania tożsamości gracza, który miał tylko jedną nerkę, który, jak przypuszcza, był jego bratem, który wiele lat wcześniej przekazał swoją nerkę Jun-ho.
Nie mogło być, mówi strażnik. Ta ofiara była kobietą, jak dobrze wie, ponieważ on i jego koledzy strażnicy na zmianę gwałcili jej nieprzytomne ciało, zanim wróciła do życia na stole operacyjnym. Jun-ho zabija strażnika, ale wykorzystuje jego ostatnie zeznanie, że w kwaterze kapitana istnieje pokój nagrań. Jun-ho odkrywa, że gry trwają co najmniej od 1999 roku, a jego brat, In-ho, wygrał je w 2015 roku.
Tymczasem teraz, gdy Front Man jest świadom spisku lekarza i zaginionych strażników, wszczęto alarm. Wszyscy gracze zostają obudzeni i zapędzeni do środka pokoju w akademiku, z wyjątkiem starca, który w chwili łamiącej serce bezbronności zmoczył spodnie.
McCin na widoku
Dla mnie to najmocniejszy moment w odcinku, może nawet w całej dotychczasowej serii. Jaką przestrzeń mają te gry dla osoby, która czy to przez przerażenie, czy przez zwykłą utratę kontroli nad funkcjami swojego organizmu z powodu podeszłego wieku, doznaje takiego upokorzenia? Wszystko, co będzie komunikować innym graczom i strażnikom, to słabość, a słabość istnieje tutaj tylko po to, aby ją wykorzystać. Front Man myśli, że stworzył egalitarne społeczeństwo w grach, ale czy wszystko, czego się nauczyliśmy, nie wskazuje na to, że silni żerują na słabych tutaj, tak jak robią to na zewnątrz? Czy zamiast antidotum na rzeczywisty świat, gry nie są jedynie jego mikrokosmosem?
CZYTAJ DALEJ: „Gra w kalmary” odcinek 6 – podsumowanie: Gganbu
Sean T. Collins ( @theseantcollins ) pisze o TV dla Toczący Kamień , Sęp , New York Times , oraz gdziekolwiek będzie go mieć , naprawdę. On i jego rodzina mieszkają na Long Island.