Superlatywna seria antologii Shuddera, Creepshow , znajduje oparcie po a chwiejny początek sezonu 3 z Familiar Joe Lyncha: krótki film z prawdziwym potworem-bossem i emocjonalnym ładunkiem ukrytym w podtekście, który honoruje to, co najlepsze w progresywności EC serialu.
Aby się tam dostać, niestety, jeszcze jedna okropna wycieczka ze szkieletami w szafie, a Shrek za gatunek, który myli odniesienia z czcigodną obsługą fanów i rozszerza fantazję o spełnienie życzeń posiadania oryginalnej kuli od Chimera do uległej, rozwiązłej, super-gorącej młodej dziewczyny, która również lubi horrory, co nie jest tak nieprawdopodobne, jak to, że byłaby również zainteresowana… cóż, tobą. Myślę, że chodzi o dobrą zabawę, ale gra to jak najgorszy rodzaj schlebiania: perwersyjny i żałosny w równym stopniu. Napisany przez Johna Esposito i wyreżyserowany przez Grega Nicotero, ma w sobie powiew desperacji: wyraźny klimat braku planowania, który przemawia do nocnego włóczęgi wyprodukowanego, by wypełnić lukę. A może zrobimy coś z horrorami i… uh… jeden z rekwizytów ożywa…? Ale wtedy pojawiają się pytania dotyczące praw: czy naprawdę możesz mieć Michaela Myersa w swoim programie? Freddy? Główka szpilki? Rzeczywiście, wiele odniesień do rzeczy takich jak Goonie a Star Trek odejdzie bez tagów.
Lumpen, brodaty Lampini (Victor Rivera) jest właścicielem muzeum pamiątek z horrorów, które odziedziczył po swoim ojcu. Prowadzi go ze swoją dziewczyną Danielle (Valerie Leblanc), która czci Lampiniego za magię czy coś – dziwny fakt, którego dowiadujemy się po tym, jak Lampini wygłasza niezręczny monolog o tym, jak jego matka była boginią, którą czcił jego ojciec po tym, jak spotkali się w Magicznym Zamku w LA. Dialog jest całą tą papką niezrozumiałych i nieprzemyślanych dreck zmieszanych z mniej sprytnymi, niż się wydaje, w odniesieniu do wzorców gatunku. Jego Simpsonowie Mokry sen faceta od komiksów. Jednak pomimo tego całego sikania, to wszystko wydaje się dziwnie unironiczne. Jego że SNL Szkic Williama Shatnera z wyjątkiem tego, że zamiast krzyczeć do nerdów za niebezpieczną obsesję na punkcie udawania, wydaje się niechętny do wywoływania tego, jaka jest ich zdaniem jego publiczność.
odcinki wielkiego brytyjskiego programu pieczenia
Zobacz też
Strumień i krzyk„Creepshow” sezon 2, odcinek 5, podsumowanie: Night Of The Living Late Show
„Night of the Living Late Show” to najważniejszy punkt...przez Waltera Chaw( @mangiotto )
Co gorsza, myślę, że Skeletons in the Closet uważa, że nawoływanie rapsodem na temat fetyszystycznego uprzedmiotowienia matki przez twojego ojca w ten sposób jest raczej romantyczne niż wielka, wielka, czerwona flaga. Pewnej nocy pojawia się jego rywal kolekcjoner, Bateman (James Remar), dochodzi do morderstwa, a potem jest część, z której szkielet walczy Siódma podróż Sindbada odbywa się w pewnym sensie – ale dopiero po żartobliwym powtórzeniu Psychola sekwencja pryszniców i bezsensowne rozmieszczenie kilku słynnych pił łańcuchowych. Oprócz niechlujstwa i… wulgarności… wędzidła, Creepshow już to zrobił (i lepiej!), aby zamknąć noc cappera ostatniego sezonu Night of the Living Late Show (S2E5) . Prestiż pod koniec tego odcinka to trochę wyzyskującej nekrofilii, która powinna zostać wydobyta jako krytyka kultury zbudowanej wokół kultu martwych rzeczy, ale zamiast tego jest przedstawiana jako puenta. Tylko faceci się kręcą. Samotni faceci.Www 23 powraca
Potem jest Znajomy. Napisane przez Josha Malermana ( Pudełko dla ptaków ) i wyreżyserowana przez Lyncha, historia opowiada o późnej nocy po pracy z prawnikiem, Jackiem (Andrew King Bach Bachelor) i jego chichoczącą dziewczyną, artystką Fawn (Hannah Fierman), pijanym i potykającym się o skowronka w nocnym salonie medium. Wspomniany medium, Boone (Keith Arthur Bolden), prosi o lewą rękę Fawna i po chwili zamieszania podaje mu ją. Fawn jest przedstawiana jako trochę dingbata i natychmiast pojawia się napięcie w sposobie, w jaki Jack na nią patrzy. Boone jest Czarnym i Jack też; Tymczasem Fawn jest biały, a kiedy Boone wsuwa Jackowi notatkę, ostrzegając go, że coś strasznego podążyło za parą do tego pokoju, zrozumienie, które między nimi przechodzi, jest obciążone kwestiami klasy, edukacji, krzyżowania ras. Ostrzeżenie Boone'a skierowane do Jacka jest rodzajem ostrzeżeń, jakie otrzymałem przed poślubieniem białej kobiety – albo ostrzeżeniem, jakie ktoś mógłby otrzymać, gdyby był JD, a ich narzeczony rzeźbiarzem. Jest tu nawet mój podtekst w tym, że pies Fawna nie wydaje się zbytnio lubić Jacka. Sam Fuller, zjedz swoje serce.
Jack ma obsesję na punkcie notatki Boone'a, widząc niezwykle fajnego znajomego demona manifestującego się w cieniach ich salonu. Podoba mi się pomysł, że ta rzecz jest znajoma Jacka – to znaczy rzecz przywiązana do Jacka, nie jako przekleństwo czy jakiś rodzaj własności, ale raczej projekcja pożądania: jego identyfikator, jego własne ciemne miejsca. Lynch dobrze sobie radzi z ograniczonym czasem i budżetem, aby zbudować kilka fajnych scenografii: a Hałaśliwy i złośliwy duch -inspirowany moment układania, a zwłaszcza zakończenie zawierające pułapkę i plan wysłania swoich najciemniejszych impulsów w głąb zatopionego miejsca. Wszystko to opłaca się w końcowym obrazie i linijce: jedna osoba mówi do drugiej: „Teraz ci wierzę”, wers, który jest tak doskonale nawiedzony, tak całkowicie potępiający nierównowagę sił w związku Jacka i Fawna. Jack jest tu dupkiem. Jelonek zasługuje na coś lepszego.
Chociaż wysiłek związany z utrzymywaniem standardu jakości dla serii antologii zaczyna być bardziej widoczny niż w przeszłości, oto Familiar jako przypomnienie tego, jak doskonałe Creepshow może być wtedy, gdy ma plan i ktoś jest w stanie go wykonać.
na jakim kanale gra się dziś wieczorem
Walter Chaw jest starszym krytykiem filmowym filmfreakcentral.net . Jego książka o filmach Waltera Hilla, ze wstępem Jamesa Ellroya, ma się ukazać w 2021 roku monografia do filmu MIRACLE MILE z 1988 roku jest już dostępny.