To jak poranek bożonarodzeniowy, gdyby poranek bożonarodzeniowy trwał 500 godzin! Tak, osiem miesięcy po wiadomości, że ich ukochana gra Kingdom Scrolls została potraktowana jako dodatek do dodatku, a Meg (Alexa Davies) i Nicky (Will Merrick) nie mogą się doczekać, aby włożyć do ust jej pyszną zawartość. Ku ich miażdżącemu rozczarowaniu, ta nowa, ulepszona wersja zawiera zaskakujących pół-ludzi/pół karpi koi-lordów, jest pełna obraźliwych TikTokerów i wywołuje zarówno kryzys egzystencjalny, jak i kosztowne uzależnienie od komicznie bezsensownych skrzynek z łupami.
Na szczęście powrót brytyjskiego importu CW Martwe piksele nie pozostawia tak kwaśnego smaku. Pomysł byłego dziennikarza gier Jona Browna, jego pierwszy sezon przedstawił najbardziej autentyczny i najmniej osądzający obraz kultury MMORPG od późnych serii internetowych z początku XXI wieku Gildia . Oczywiście, jej bohaterowie to w pełni opłaceni nerdy, często zaabsorbowani sobą, antyspołeczni i – w przypadku sardonicznego pilota linii Sargon Yelda – Usman – niebezpiecznie niedbali. Jednak w przeciwieństwie do leniwych stereotypów Teoria Wielkiego Wybuchu oraz Park Południowy fabuły skoncentrowane na grze, serial śmieje się więcej z niż w im.
Jego drugi sezon nadal udowadnia, że geekowie również mogą mieć wiele twarzy. Dwie osoby dzielące mieszkanie i ich transatlantycki kumpel online są niezaprzeczalnie na krańcu spektrum odgrywania ról. Usman spędza kilka dni wolnego, ukrywając się przed rodziną w garażu, aby zapewnić sobie maksymalny czas na ekranie, a później biczuje się ołówkiem scart za każdym razem, gdy jego postać gryzie piach: jego terapia w czwartym odcinku wydaje się od dawna spóźniona. W międzyczasie Meg tak przyzwyczaiła się do swojego stylu życia ze słuchawkami, że uciekła się do siedzenia na krześle podczas kąpieli pod prysznicem.
Zdjęcie: CW
gejowski film bożonarodzeniowy na całe życie
Niemniej jednak wszyscy są nadal (prawie) w pełni funkcjonującymi dorosłymi: ojcostwo po raz trzeci, kolejne awanse w pracy i nowe relacje wchodzą w grę w tych szybkich sześciu odcinkach. Meg wykazuje nawet oznaki przygotowań do życia bez swojego garbatego awatara, wyrusza na prawdziwy spacer na wsi (choć najkrótszy w historii) i, ku przerażeniu Nicky, wstąpi na siłownię. Davies świetnie radzi sobie w przekazywaniu tego popychania między potrzebą samodoskonalenia a zależnością od swojej strefy komfortu, zwłaszcza wtedy, gdy jest zmuszona wybrać między przytulaniem swojego niepocieszonego nowego chłopaka a sproszkowaniem gigantycznej cyfrowej pandy.
Co ciekawe, podczas gdy Meg robi małe kroki w kierunku pełnego normo, typowy głos rozsądku w serialu wydaje się zmierzać w przeciwnym kierunku. Szybko stając się jedną z najlepszych aktorek komediowych w Wielkiej Brytanii, Charlotte Ritchie ( Duchy , Czuć się dobrze ) początkowo miała za zadanie zagrać heteroseksualną kobietę: każdy, kto nie zna liczników czasu wyciągania ze swoich pre-potów, bez wątpienia ma związek z jej ciągłym stanem zakłopotania z powodu obsesji jej współlokatorów. Ale teraz Alison jest tak samo dysfunkcyjna, jak próbuje przedłużyć wakacyjny romans, ignorując mnóstwo oczywistych czerwonych flag po drodze. Jest zaskakująco piękny moment, w którym wszystko nieuchronnie się rozpada, co nie tylko ilustruje uzdrawiającą moc gier, ale sugeruje, że mogło znaleźć nowego nawróconego.
Martwe piksele ułatwia zrozumienie odwołania. Mimo że został nakręcony przed pandemią (co sprawia, że odniesienia do izolowania się i plag są całkowicie przypadkowe), drugi sezon przypomina na czas, jak ważny może być czysty eskapizm. Kiedy świat na zewnątrz zbankrutował, dlaczego nie szukać pocieszenia w obronie zamków i pokonywaniu orków? Londyńskie studio Keyframe również wykonało świetną robotę, poszerzając swoją przekonującą World of Warcraft -esque universe: rzut oka na oryginalną wersję, która ujawnia prawdziwy zakres zaangażowania Meg i Nicky'ego, sprytnie wpisuje się również w radość nostalgii w grach.
Nie znaczy to jednak, że boi się podkreślić wady bycia graczem. Z dala od ekscytujących mitycznych zadań, które obiecują ich twórcy, Kingdom Scrolls nadal wydaje się krążyć wokół niekończącego się szeregu coraz bardziej monotonnych zadań. Nieskończenie długie czasy pobierania, schematy monetyzacji wykorzystujące eksploatację, niemożliwie trudne poziomy – to wszystko staje się zmorą życia Meg i Nicky’ego w różnych momentach, przy czym ten ostatni skłania do irracjonalnej autodiagnozy wczesnej choroby Parkinsona.
Potem jest toksyczna część sceny, ucieleśniona przez międzynarodowy gang przerażających kolesi nazwanych 12 uczniami. Hell zdecydowany na prześladowanie dosłownie łamiącej wnętrzności królowej o imieniu Daisychainsaw (Rose Matafeo) i narażanie jej zaskakująco słodkiej więzi z Nicky, ich zachowanie jest w dużej mierze niedojrzałe, szkolne (przerywając wirtualny piknik na przykład kiełbaską do paska), Yet są też odcienie Bramka graczy w ich użyciu pacnięcie i nieprzyjemny przywódca alternatywnej prawicy.
Oczywiście, nawet jeśli nigdy nie wziąłeś do ręki joypada, to Martwe piksele ” imponujący i szybki stosunek trafień do chybionych gagów powinien nadal bawić. Jest szczególnie dobry w wyciąganiu absurdu z przyziemnych rzeczy: zobacz mocne boki cielęciny i tłuczony yam na kolację, według Nicky'ego zachwyci Daisy podczas ich pierwszego spotkania twarzą w twarz. Albo rozdzierająca, ale niespodziewanie udana próba Meg flirtowania z mechanikiem (Ile z twojej wiedzy na temat systemów centralnego ogrzewania można przenieść na mnie?). I po raz kolejny David Mumeni regularnie grozi, że ukradnie serial jako Russell, bezgormowy początkujący gracz, który teraz podlega kaprysowi napalonego kierowcy Ubera w średnim wieku i jej podglądacza owczarka niemieckiego.
przez Joela Keller( @joelkeller )Zobacz też
Przesyłaj strumieniowo lub pomińStreamuj lub pomiń: „Martwe piksele” na CW, sprośna brytyjska komedia o czterech osobach, które bardzo poważnie podchodzą do swojej gry wideo
Czterech graczy MMORPG naprawdę angażuje się w ukończenie...
hulu żyć z disney plus
Jon O'Brien ( @ jonobrien81 ) jest niezależnym pisarzem rozrywkowym i sportowym z północno-zachodniej Anglii. Jego prace pojawiały się w takich wydawnictwach jak Vulture, Esquire, Billboard, Paste, i-D i The Guardian.