Snowpiercer to elementarnie przerażający film. To dystopijny thriller, którego akcja toczy się w świecie, w którym ludzkość sabotowała siebie: pompowanie atmosfery pełnej substancji chemicznej, aby przeciwdziałać globalnemu ociepleniu, a jedynie przemienić planetę w zamarznięte pustkowie. Jedyni ludzie, którzy przeżyli, przebywają w arce, superszybkim, samonapełniającym się pociągu krążącym po całym świecie. Ludzie są zorganizowani w przerażającym systemie kastowym, który czyni ludzi z tyłu praktycznymi niewolnikami. Oglądamy dzieci skradzione rodzicom, ludzi zmuszanych do zjadania robaków i ramiona rebeliantów odcięte przez torturowaną ekspozycję na zimno.
Poza przemocą i niesprawiedliwością, karabiny maszynowe z nauczycielami w szkole i chaotyczne walki na topory, najbardziej nawiedzona część Snowpiercer pojawia się na samym końcu filmu.
** SPOILERY DO SNOWPIERCER PRZED SIEBIE**
Naturalnie mówię o niesamowitej scenie, w której Chris Evans, sam Kapitan Ameryka, ze łzami w oczach przyznaje, że jeśli chodzi o jedzenie ludzi, wie, że dzieci smakują najlepiej. Nigdy, przenigdy tego nie przejdę.
Ustawmy scenę. Po około półtorej godzinie planowania powstania i poruszania się w pociągu z samochodu na samochód, tylko Curtis (Chris Evans) i Namgoong Minsoo (Song Kang Ho), człowiek, który stworzył system bezpieczeństwa w pociągu, są pozostawione na podłodze przed ostatnim wagonem, w którym mieści się Wilford (Ed Harris), twórca pociągu. Curtis desperacko chce wejść, aby zemścić się na całym bólu spowodowanym planem Wilforda. Aby wyrazić swoją opinię, Curtis wyjaśnia Namgoongowi, co działo się na początku ogona.
Curtis maluje ponury portret czystej anarchii. Pozbawieni ich dobytku i stłoczeni w stalowej klatce bez jedzenia i wody około tysiąca ludzi w ogonie zaczęło majaczyć i zdesperować. Wreszcie porzucili ostatnie cząstki człowieczeństwa.
- Po miesiącu jedliśmy słabych - mówi Curtis. Wiesz, czego nienawidzę w sobie? Wiem, jak ludzie smakują. Wiem, że dzieci smakują najlepiej.
Curtis załamuje się z tym wyznaniem i opowiada historię o tym, jak zamęt ucichł. Wspomina, jak młodsi, silniejsi mężczyźni zaczęli mordować matki tylko po to, by zjadać ich dzieci i jak stary człowiek poświęcił własne ramię, aby powstrzymać przemoc. Curtis naturalnie wskazuje, że był wygłodniałym młodzieńcem, a jego mentor, Gilliam (John Hurt), był bohaterską postacią, podczas gdy jego zmarły protegowany Edgar (Jamie Bell) był dzieckiem, które próbował zjeść.
W sumie jest to wstrząsająca opowieść o ciemności, do jakiej są zdolni ludzie, jeśli chodzi o zapewnienie sobie przetrwania. Chris Evans wygłasza cały monolog z całkowitą rozpaczą i zrozumiałą nienawiścią do samego siebie. To rodzaj pokręconej pasji, która przystoi tak bolesnej i traumatycznej pamięci. Poza tym, wyrwana z kontekstu, linia jest mrocznie komiczna… ponieważ jest szalony.
Wiem, wiem, wiem, nie powinienem się śmiać z myśli o kanibalizmie, zwłaszcza jeśli dotyczy to dzieci. Wciąż jest coś w dysonansie patrzenia, jak Kapitan Ameryka płacze, że dzieci smakują najlepiej, co jest naprawdę absurdalne w najbardziej makabryczny możliwy sposób. Niemal można sobie wyobrazić Steve'a Rogersa radośnie chrupiącego w jakieś puszyste policzki dziecka i jest tak na zewnątrz, że jest zabawny. (Przynajmniej dla mnie i moich najbardziej potwornych przyjaciół.)
Ironiczne jest to, że Chris Evans jest w tej scenie dynamitem. Znowu to tylko zabawne na zewnątrz kontekstu. W kontekście Evans rozpływa się w nieszczęściu Curtisa i czujesz, że sam pogrążasz się w chorowitym horrorze z poczuciem winy. Dlatego nie mogę tego przezwyciężyć. To tak okropny mentalny obraz, że muszę się z niego śmiać, bo inaczej wpadnę w szaleństwo.
Snowpiercer jest ostatecznie filmem, który nauczył mnie tego, czego nigdy nie chciałem wiedzieć - że dzieci smakują najlepiej - i nigdy nie mogę tego zapomnieć.
Snowpiercer jest obecnie przesyłany strumieniowo w serwisie Netflix.
Gdzie streamować Snowpiercer