Uzależnienie przybiera wiele form. Dla niektórych jest to uzależnienie od substancji, takich jak alkohol – to przypadłość Riley Flynn i Joe Collie. Dla innych jest to rujnujące zachowanie osobiste, takie jak potrzeba Bev Keane, aby przez cały czas mieć rację. A dla innych, takich jak prałat John Pruitt/ojciec Paul Hill, jest to potrzeba spożywania dużych ilości ludzkiej i wampirzej krwi. Każdy musi nieść krzyż!
Czwarty odcinek Pasterka (Książka IV: Lamentacje) koncentruje się na szybkim rozpadzie ojca Paula w wampiryzm pod nieobecność jego tak zwanego anioła stróża, oryginalnego wampira, który włóczył się po wyspie zabijając koty i handlarzy narkotyków i tak dalej. Jako jego zapas krwi stworzenia – którą najwyraźniej zaaplikował swoim parafianom, stąd ich cudowne uzdrowienie i odmłodzenie (aw przypadku Erin Greene, nagłe przerwanie jej ciąży i wszelkie oznaki, jakie kiedykolwiek miała być w ciąży z nią) – słabnie, staje się coraz bardziej chory, nawet jeśli udało mu się wyzdrowieć po śmierci pod koniec poprzedniego odcinka. Nie może jeść zwykłego jedzenia. Nie może być wystawiony na działanie promieni słonecznych bez poparzenia.
A kiedy wreszcie nadejdzie szansa na posiłek, kiedy biedny stary Joe Collie zjawia się na plebanii w poszukiwaniu oparcia i szeroko otwiera głowę w walce o uwolnienie się z przytulonych ramion ojca Paula, ksiądz robi dokładnie to, co każdy dobry wampir zrobiłby w takich okolicznościach: wypija krew faceta, najpierw siorbiąc kałużę na podłodze, a potem wysysając ją prosto z kranu.
Ale w końcu anioł powraca, co jest bardzo złe dla biednego Rileya. Wracając na plebanię, by zapytać ojca Paula o oczywiste kłamstwo, które powiedział w sprawie miejsca pobytu Joe tego wieczoru – twierdził, że Joe poszedł odwiedzić siostrę na kontynencie, ale Riley wie na pewno, że kobieta zmarła kilka miesięcy temu – zaskakuje księdza i jego złowrogiego dobroczyńcy, który natychmiast go atakuje. Ojciec Paul zamyka drzwi na scenie iw odcinku.
Jedną z rzeczy, z którą trudno mi się owinąć, jeśli chodzi o status serialu jako horroru, jest chęć szarpania za struny serca jak płaczliwe mydło w najlepszym czasie. Nie mam nic przeciwko, powiedzmy, parze długich monologów, w których Riley i Erin przedstawiają swoje różne pomysły na temat tego, co dzieje się po naszej śmierci, z Riley świętującym jego ostateczne rozproszenie w ekosystemie, a stamtąd w zapomnienie, podczas gdy Erin wyobraża sobie dla niej życie pozagrobowe zniknęła córka (bardzo mocno w jej umyśle córka, choć lekarz nigdy nie ustalił płci dziecka), w której otacza ją miłość i nigdy nie jest sama. Mam z nim trudniej, gdy jest podszyty syropową muzyką, która ma sprawić, że poczujemy się w tym wszystkim w określony sposób. Pomyśl, o ile bardziej wciągające, a nawet fascynujące byłoby, gdyby te monologi przebiegały w ciszy, pozostawiając słowa, które wznoszą się lub opadają o własnych siłach.
Poza tym największym problemem serialu pozostaje Bev Keane. Nie wiem, jak inaczej to ująć: ta postać to martwy ciężar. To czysta obłuda, czysta fanatyzm, czysta drobnostka okrucieństwa, czysta wstrętność – ceglany mur, na którym można by umieścić kogoś, kto naprawdę żyje i oddycha na stronie i na ekranie. Czy miałeś jakiekolwiek wątpliwości w swoim umyśle, że się stała? jeszcze akolity i obrońcy ks. Pawła/ks. John, kiedy odkryła, że kogoś zamordował? Czy miałeś jakiekolwiek wątpliwości, że nakłoniłaby do posłuszeństwa stosunkowo miękkie postacie, takie jak złota rączka i burmistrz, jakby byli zwykłymi uczniami? To taka nudna dynamika! Każda sekunda z nią jest zmarnowana.
Pamiętaj, że sama przewidywalność nie jest grzechem śmiertelnym postaci Keane. Wiele rzeczy w tym serialu było do przewidzenia – śmierć Joe Collie, jedynej starszej postaci, która nie była wyraźnie młodszym aktorem w makijażu; powrót starzejących się członków obsady do ich młodszego ja (Anne Flynn nie potrzebuje już okularów, a włosy Eda wyglądają o wiele mniej słono-pieprznie niż kiedyś); prawdopodobieństwo, że ks. Pruitt jest w rzeczywistości prawdziwym ojcem doktor Gunning (stąd jej mama twierdzi, że widziała twojego ojca w oknie, podczas gdy w rzeczywistości był to tylko wampir w starym płaszczu i kapeluszu prałata); Masz pomysł. Ale te rzeczy są przewidywalne w ten przyjemny sposób, w jaki bywają znane horrory. Nie da się ich przewidzieć, ponieważ pisarzom brakowało wyobraźni, by zaskoczyć, tak jak wydaje się, że w przypadku Bev Keane.
Dobrą wiadomością jest to, że tempo wydaje się przyspieszać, dość szybko, jeśli nagły atak z zaskoczenia na Riley przez wampirze stworzenie jest jakąkolwiek wskazówką. Niedługo reszcie wyspy będzie trudno zaprzeczyć, że siły nadprzyrodzone działają, i wydaje się, że można bezpiecznie zgadywać, że nastąpi walka o duszę wyspy. Wydaje się również prawdopodobne, że zdrowiejący alkoholik Riley wkrótce padnie ofiarą zupełnie innego nałogu.
Sean T. Collins ( @theseantcollins ) pisze o TV dla Toczący Kamień , Sęp , New York Times , oraz gdziekolwiek będzie go mieć , naprawdę. On i jego rodzina mieszkają na Long Island.