Kristen Stewart trafiła niedawno na pierwsze strony gazet, kiedy ona powiedziała Czasy niedzielne że nakręciła tylko pięć naprawdę dobrych filmów z 45 lub 50. Chociaż wyjaśniała przede wszystkim, że wybór projektów może być, jej słowami, kręceniem, a jej kwalifikacje do tego tytułu – piękne dzieło od góry do dołu — postawił wysoko poprzeczkę, komentarz wciąż był uderzający w swojej uczciwej samoocenie. To także vintage K-Gulasz; mimo że rozpoczęła karierę przed ukończeniem 10 lat, nie ma upiornego, nadmiernego przygotowania młodego aktora, który szlifuje swoją rutynę od czasów jednocyfrowych. W większości wywiadów wydaje się, że nie potrafi zaprezentować nijako promocyjnego forniru. (Czasami brzmi to jako dyskomfort związany z dokładnie tymi obowiązkami promocyjnymi, ale ilekroć widzę ją na konferencjach prasowych, wydaje się być zaangażowana, mądra i bardzo zabawna).
Wychodzi sezon 4 yellowstone
Projekcja własnej osobowości i manier teoretycznie powinna hamować jej zdolności jako performerki. W rzeczywistości jest odwrotnie. W ciągu ostatniej dekady Stewart stała się jednym z najbardziej ekscytujących aktorów pracujących, właśnie dzięki temu, jak łączy swoją szczerość, charakterystyczne maniery i chęć grania postaci w surowych stanach emocji. Oczywiście, po jej odkrywczej uwadze pojawiły się spekulacje, ponieważ scenarzyści filmowi próbowali odgadnąć, o których pięciu filmach mogła mówić. Biorąc pod uwagę, że konkretnie wspomniała o swoich dwóch filmach z reżyserem Olivierem Assayasem i fakt, że wydaje się entuzjastycznie nastawiona Spencera , niekonwencjonalna biografia księżnej Diany, którą obecnie promuje (i może zdobyć jej pierwszą nominację do Oscara), nie ma zbyt wielu dostępnych automatów. Nie trudno też zgadnąć, które projekty pasują do tych slotów.
Niezależnie od tego ćwiczenie polegające na wybraniu pięciu filmów Kristen Stewart jest dobre; jak się okazuje, jest to wygodny sposób na ogarnięcie jej pracowitej i zróżnicowanej dotychczasowej kariery. To, co następuje, nie jest rzeczywistymi przypuszczeniami, o których pięciu projektach mówiła sama Stewart (choć przynajmniej kilka prawdopodobnie tworzy jej listę). Zamiast tego te pięć filmów pasuje do siebie jako elementarz całej osobowości Stewarta – i eksploracja również-ranów, które nie do końca pasują.
jeden'Zmierzch'
Zdjęcie: Rozrywka na szczycie
Chociaż wiele osób żartowało, że pięć filmów Stewarta musiało być po prostu pięcioma wpisami w Zmierzch serii, prawie na pewno nie liczyła żadnego z nich. Szczerze mówiąc, ja też bym tego nie zrobił, nawet gdybym rozszerzył listę do dziesięciu, piętnastu lub dwudziestu. Ale serial zrobił karierę zarówno Stewartowi, jak i Robertowi Pattinsonowi, których łączy niezaprzeczalna chemia, grając pewne gwarantowane, słabe, a czasem zdecydowanie irytujące postacie: She's Bella Swan, agresywnie zwyczajna dziewczyna, która podchwytuje Edwarda (Pattinson), agresywnie przerażający (i wielokrotnie starszy) wampirzy zalotnik.
Szczerze mówiąc, według większości relacji Bella jest jeszcze bardziej kropla na stronie; na ekranie posępne drgawki Stewarta dodają tej roli autentycznego ludzkiego uczucia, zwłaszcza w (nieco) mniej absurdalnym pierwszym filmie, wyreżyserowanym z pewną wrażliwością przez Catherine Hardwicke. Przede wszystkim jednak saga filmowo-filmowa służyła dwóm celom: umożliwieniu Stewartowi i Pattisonowi realizacji cudownie eklektycznych filmografii oraz nakłonieniu fanów do obejrzenia kolejnych lepszych filmów. Co ciekawe, późniejsze filmy Stewarta faworyzowały romantyczną stronę Zmierzch znacznie więcej niż fantastyczne rzeczy; jej jeden post- Zmierzch wysokobudżetowy namiot fantasy, Królewna Śnieżka i Łowca , nie jest zbytnio pamiętany w dzisiejszych czasach (chociaż był to przyzwoity hit w 2012 roku).
dwa
„Kraina Przygód”
Zdjęcie: Kolekcja Everetta
Zmierzch Saga jest w zasadzie paszą dla nastolatków – i chociaż filmy o wampirach były zbyt obciążone nabrzmiałością materiału źródłowego, aby w pełni wykorzystać, sposób Stewarta z niepokojem został dobrze udokumentowany gdzie indziej. Choć poruszała różne aspekty amerykańskiej kontrkultury w Uciekinierzy oraz Na drodze , jej najbardziej amerykańską rolą zbuntowanej młodzieży jest prawdopodobnie Em, niespokojna pracownica parku rozrywki w uroczej dramacie Grega Mottoli o dojrzewaniu Kraina Przygód .
Według wszelkich rozsądnych standardów Em powinna kwalifikować się jako zwykła męska fantazja z klapkami na oczach: zabawna, uduchowiona piękność w koszulkach Lou Reed i Husker Du, która niemal natychmiast nabiera blasku nerdowemu bohaterowi granemu przez Jesse Eisenberga. Ale Stewart nasyca swoją postać namacalnym poczuciem żalu i młodzieńczego niezadowolenia z powodu niedociągnięć świata – i jej własnych romantycznych zmagań. Popatrz, jak mówi o tym ostatnim, nie mówiąc o tym, kiedy opowiada o swojej przeszłości: Byli chłopcy w liceum i… byli inni, ona urywa. Jej chemia z Eisenbergiem jest tak silna i naturalnie urocza, że udaje jej się odciągnąć uwagę od potencjalnego solipsyzmu innej historii o dojrzewaniu miłym facetem. Współpracowaliby jeszcze dwa razy i chociaż amerykański ultra oraz Towarzystwo Kawiarni nie docieraj Kraina Przygód są wysokie (i cechują się pewnym wątpliwym talentem zakulisowym), oboje czerpią ogromne korzyści z romantycznej łatwości pary. Są słodko neurotycznymi Hepburn i Grantem XXI wieku, tak niespokojnymi z dorosłości, jak byli pewni ich poprzednicy.
Zegarek Kraina Przygód na HBO Max
3„Osobisty klient”
Zdjęcie: Kolekcja Everetta
Stewart nakręcił do tej pory dwa filmy z reżyserem Olivierem Assayasem. Zdobyła Cezara (francuski odpowiednik Oscara) za swoją pierwszą współpracę, Chmury Sils Maria , gdzie gra osobistą asystentkę aktorki Juliette Binoche. Binoche i Stewart są wspaniali, ale film czasami przechodzi w oczywistość. Osobisty klient czuje się jak duchowy spinoff; znowu Stewart gra podwładnego celebryty, tym razem opłakując stratę brata i próbując się z nim porozumieć – lub coś – poza zasłoną. Jest to niepokojąca forma opowieści o duchach, a Stewart ją nosi, zabierając kinowe nawiedzenie w hipnotyzujących nowych kierunkach – jeśli film wywołuje zaskakującą ilość napięcia podczas pisania SMS-ów, Stewart jest w dużej mierze przyczyną tego.
To nie są jej najbardziej dostępne filmy, ale cierpliwa publiczność zostanie nagrodzona; Osobisty klient jest z łatwością jednym z najlepszych z ponad kilkunastu niezależnych filmów Stewarta, sugestywnym i niepokojącym klejnotem. Pokazuje również, jak dobrze czuje się na ekranie, mimo że specjalizuje się w postaciach, które czują się dokładnie odwrotnie. W 2014 roku dała zaangażowany, ale nieco nieodpowiedni występ jako żołnierz w Guantanamo Bay w Prześwietlenie obozu ; kilka lat później przeżywała renesans kariery z Osobisty klient i Kelly Reichardt Niektóre kobiety . Ta ostatnia jest prawie na pewno w osobistej pierwszej piątce Stewart i byłaby na tym, gdyby nie fakt, że jej rola w tym jest naprawdę niewielka: to drugoplanowa rola (choć kluczowa) w trzeciej z trzech powiązanych ze sobą historii. Lubić Osobisty klient oraz Sils Maria , trafił do Kolekcji Kryteriów.
Zegarek Osobisty klient na Hulu
4'Podwodny'
Zdjęcie: Kolekcja Everetta
Po Zmierzch Seria zakończyła się w 2012 roku, Stewart w większości unikał głównych ról w filmach wielkich wytwórni. Ale zrobiła dwa uderzenia, które wróciły do mainstreamu z dwoma flopami: kolejne powtórzenie Aniołki Charliego i nieoficjalna Obcy Riff Podwodny . Jest dobra w obu z nich, ale tylko jedna ma wiele do polecenia poza jej występem.
Aniołki Charliego jest fajny w tej chwili, a potem jednorazowy – chociaż daje Stewartowi nieco więcej komicznego luzu niż ostatni rom-com Najszczęśliwszy sezon zarządza. Podwodny , jest jednak kompaktową i ekonomiczną hybrydą filmu katastroficznego i fabularnego stworzenia, zakotwiczonego w roli Stewarta jako inżyniera mechanika desperacko próbującego uciec z uszkodzonej podwodnej stacji wiertniczej. (To uszkodzenie? Nie spowodowane trzęsieniem ziemi.) Film nie wymaga szalonego bohaterstwa; zamiast tego spotyka się z wrażliwością Stewart w połowie, a połączenie tej jakości z jej ukrytą stalowością czyni ją zaskakująco wiarygodną bohaterką akcji w mgnieniu oka.
najlepsze pokazy Netflixa 20215
„Spencer”
Zdjęcie: Kolekcja Everetta
Pablo Larraín stworzył swego rodzaju utwór towarzyszący do swojego dramatu z 2016 roku Jackie , gdzie Natalie Portman zagrała pogrążoną w żałobie Pierwszą Damę Jackie Kennedy, tuż po zabójstwie jej męża. W stosunku, Spencera zajmuje się tylko skutkami rozpadu małżeństwa; Akcja toczy się podczas świąt Bożego Narodzenia na początku lat 90., kiedy księżna Diana (Stewart) próbuje wyrwać się z uścisku rodziny królewskiej. Podobnie Stewart ma wyraźnie inny styl aktorski niż Portman, którego emocjonalna otwartość często konkuruje z próbami trzymania się razem. Ale filmy mają poczucie publicznego występu, a występ Stewarta przypomina zmianę kształtu. Nie w tradycyjnym sensie, w którym została księżną Dianą; raczej ślizga się tam i z powrotem między znajomością gwiazdy filmowej a podszywaniem się pod celebrytę. Nie wygląda zbytnio jak Diana, a jej akcent czasami brzmi jak udawanie (niekoniecznie sztuczny; właśnie się uczył). Jednak występ jest również emocjonalnie szczery i całkowicie zsynchronizowany z zamglonym aparatem Larraína i wyblakłą kolorystyką.
Spencera jest nieco dziwniejszym doświadczeniem niż Jackie ; zamiast oszołomiony smutkiem, czuje się nieprzywiązany, nie dając Dianie miejsca, w którym mogłaby się ukryć przed bezsensownymi, wysysającymi rytuałami monarchii (lub jej zbłąkanego męża). Gdy Diana wędruje po odległej wiejskiej posiadłości, nieprawdopodobnie blisko domu, w którym się urodziła, wygląda na wiecznie gotową do drapania ścian — nawet gdy jest na zewnątrz. To tour-de-force od Stewarta, którego naturalne wymazywanie się pomaga powstrzymać film przed przekształceniem się w imprezę litości. Jak się okazuje, niezręczne wahania Stewarta zawierają multum.
Jesse Hassenger jest pisarzem mieszkającym na Brooklynie. Jest stałym współpracownikiem The A.V. Klub, Polygon i Tydzień, między innymi. Podcasty na www.sportsalcohol.com i tweety głupie dowcipy na @rockmarooned .