jestem w wojna z Białym Domem! głosi Linda Tripp. I tak, na końcu słychać wykrzyknik. Wypowiedziane wcześnie w trakcie Impeachment: amerykańska historia kryminalna trzeszczący czwarty odcinek, to kluczowy wskaźnik przestrzeni nad głową Lindy. Nieszczęśliwa w domu, nieszczęśliwa w pracy, pozornie pozbawiona przyjaciół, z wyjątkiem związku ze znacznie młodszą kobietą, której każde ujawnienie jej nielegalnego romansu z prezydentem doprowadza Lindę do jeszcze większego szaleństwa, Tripp skierowała całą swoją wściekłość i frustrację w wyimaginowaną walkę z najbardziej potężny człowiek na świecie. Na litość boską, teraz daje do zrozumienia, że została przeniesiona z Zachodniego Skrzydła do Pentagonu, ponieważ za dużo wiedziała o śmierci współpracownika Clintona, Vince'a Fostera!
Rzeczywiście, jakaś anonimowa osoba – tak nie jest wydać się być znienawidzoną koleżanką z boksu Lindy, źródłem tak wielu żałosnych komedii w poprzednich odcinkach, ale kto wie – zostawia jej kopię listy przebojów współpracowników Clinton, którzy zginęli w podejrzanych okolicznościach. Czy ma to służyć jako pomoc? Ostrzeżenie? Zagrożenie? Jedno jest pewne: jak mówi Monice Lewinsky, kiedy wspomina o pisaniu książki o Białym Domu, będzie o i! Mówi to zaraz po tym, jak nazwała Monikę narcyzem. Ironia wydaje się zagubiona w nich obu.
Można spojrzeć na ten fenomenalnie skonstruowany odcinek (umiejętnie, z napięciem wyreżyserowany przez Laure de Clermont-Tonnerre ze scenariusza Flory Birnbaum) jako kronikę pogarszających się stanów psychicznych obu głównych bohaterów. Oprócz ciągłej wściekłości na Billa Clintona i jej fiksacji na własnym rzekomym znaczeniu, teraz musi się martwić obsesyjnym nagrywaniem na taśmę rozmów Moniki. (Pomysł, aby je nagrać, został zasugerowany przez konserwatywne wydawnictwo, Lucianne Goldberg, bardzo zabawną postać, która czyta się jako częściowo widz, częściowo podżegacz do wybryków Lindy.)
Rzeczywiście, odcinek nosi tytuł Godzina telefonu – to piosenka z Żegnaj Ptaszku , dla tych z was, którzy nie byli częścią waszego szkolnego klubu teatralnego – i nie bez powodu. Znaczną część jego czasu pracy zajmują nerwowe montaże, w których Linda mówi, nagrywa taśmy, zapisuje daty na taśmach Sharpie i pali, niekoniecznie w tej kolejności. (Z całą powagą, ona tak dużo pali w tym odcinku, że dosłownie miałam halucynacje— zapach -ucynowany? - zapach dymu papierosowego.) Nawet jej nastoletnia córka zauważa, ile czasu spędza na rozmowie z Moniką, a ona nie wie nawet połowy. Potrzeba udokumentowania każdego telefonu i każdego zawartego w nim objawienia powoduje, że Linda w pewnym momencie warczy na Lewinsky'ego, każąc jej wziąć twoje delirium i twoje nieustanne telefony i odepchnąć je, nawet jeśli straci szansę Lindy. na umowę na książkę, jeśli to zrobiła.
o której godzinie zaczyna się walka
Ale uwaga, jaką otaczają Monice przez głośnych przyjaciół Clinton, którzy próbują znaleźć dla niej pracę na polecenie Clinton, jest bez wątpienia jednym z korzeni jej gniewu, co prowadzi nas do drugiego głównego bohatera. Mówiąc najprościej, Monica też to traci. Od miesięcy wyrwana z orbity prezydenta, zaczyna grać, no cóż, obsesyjnie, pokazywać się w przemoczonym od deszczu Białym Domu i domagać się audiencji z mężczyzną, który w coraz większym stopniu jest jej kochankiem. Kiedy próba spotkania nieuchronnie kończy się niepowodzeniem, dzwoni do Lindy z automatu telefonicznego w środku ulewy, mówiąc swojej przyjaciółce, że czuje się tak, jakby była poza sobą, obserwując własne zachowanie, nie mogąc tego powstrzymać. Później dzwoni i krytykuje biedną sekretarkę Clintona Bettie Currie, zapraszając wściekły telefon od samego Big Creep, który żuje Lewinsky'ego za to, że tak źle traktował kobietę, która dorastała na południu Jim Crow.
Rodzi to interesujące pytanie o samego człowieka. Co tak naprawdę motywuje Billa Clintona w tym programie? Jego prawicowi wrogowie, wiele z nich to kobiety, oskarżają go o hipokrytkę, że zachwala swoje feministyczne bonafidy, jednocześnie podchodząc do każdej kobiety z pulsem – jak to ujął legalny reporter Michael Isikoff, kiedy Lucianne i Linda podchodzą do niego z jej danymi wywiadowczymi: Nie ma wątpliwości że jego zachowanie jest obrzydliwe; to Bill Clinton – nie gówno. Ale nie sądzę, że niewierność małżeńska, jeśli rzeczywiście jest to wszystko, czego jest winny, musi mieć jakiekolwiek głębsze konsekwencje społeczno-polityczne dotyczące przekonań lub działań danej osoby. Z pewnością jego wściekłość w imieniu Betty czyta się jako całkowicie szczera i jakkolwiek o nim myślisz (nie jestem fanem), wyraźnie przewyższa on swoich republikańskich rywali z politycznego punktu widzenia.
Kluczowa scena pojawia się, gdy jego prawnik Bob Bennett (Christopher McDonald, prawdopodobnie najlepiej znany jako Shooter McGavin z Szczęśliwy Gilmore ) zwraca się do niego z nową listą świadków w sprawie Pauli Jones przeciwko niemu, która obejmuje teraz Monikę Lewinsky. (Jej nazwisko zostało przekazane od Lindy przez prawicowy łańcuch żywnościowy do elfów Ann Coulter, kierowanych przez przyszłego NeverTrumpera George'a Conwaya, granego przez George'a Salazara). zatacza się po korytarzach Skrzydła Zachodniego jak w oszołomieniu, sugerowanym przez rozmycie ostrości i ekstremalne zbliżenia. Gdy rozbrzmiewa noiryczna ścieżka dźwiękowa, portrety prezydentów stojących w korytarzach – JFK, Ike, Teddy Roosevelt – wydają się odzwierciedlać go z dezaprobatą.
kevin garnett wszystko jest możliwe gif
W końcu wpada z powrotem do rezydencji, gdzie śpi jego żona Hillary, nieświadoma jego rozpaczy. (Trudno mi uwierzyć, że jest nieświadoma jego zajęć pozalekcyjnych, choć to, czy serial potraktuje ją jako macher, czy męczennicę, pozostaje żywym pytaniem.) Czy jest zakłopotany, zawstydzony, przestraszony? Czy czuje się źle, że zdradził Hillary, czy boi się, że zostanie złapany? Czy jest filanderem winnym niewłaściwego postępowania w miejscu pracy, czy też prostym przestępcą seksualnym? Stalowe oczy aktora Clive'a Owena ujawniają tylko stres chwili, a nie kryjącą się za nimi psychologię, co czyni postać jeszcze bardziej intrygującą.
Dwie ostatnie obserwacje, zanim się podpiszemy. Po pierwsze, sprawa sukienki, słynnego niebieskiego numeru, na którym Clinton zdeponował swoje nasienie. Przez lata zachowanie przez Monikę sukienki, plamy i wszystkiego innego było przedstawiane jak myśliwy prezentujący trofeum; nawet jej powierniczka Linda maluje to jako takie Lucianne. Ale Monica wyjaśnia, że po prostu nie poszła do pralni chemicznej od czasu incydentu, o którym mowa, rzadki przypadek, w którym Clinton pozwolił sobie na szczyt. (Wcześniej powiedziano nam, że tylko Monica wysiadła, co, jak sądzę, dobrze świadczy o Clinton jako kochanku? Nie wiem, chłopaki.) Czuję, że serial zrobił wszystko, aby poprawić rekord w tej sprawie, a prawdziwy Lewinsky zasługuje na usprawiedliwienie.
Druga sprawa dotyczy Vernona Jordana, wieloletniego sojusznika Clintona, granego przez słynnego przystojnego mężczyznę Blair Underwooda. Clinton wysyła Monikę w swoją stronę, aby zaspokoić jej żądania dotyczące pracy, i – przyjacielski, dobrotliwy i pełen południowego uroku – szybko obiecuje jej przynajmniej rozmowę kwalifikacyjną na pracę PR w Revlon w Nowym Jorku . Ale żegnając się z nią po spotkaniu, klepie ją po tyłku. Robi to pozornie bez zastanowienia, przed lub po. Sama Monica jest chwilowo zaskoczona, ale od tego momentu wszystko, na czym jej zależy, to to, czy jego rekomendacja Revlon się spełni. Wydaje się, że molestowanie seksualne w ciągu dnia nawet nie jest rejestrowane.
gdzie mogę obejrzeć, jak Grinch ukradł święta?
Co ma sens, biorąc pod uwagę to, czego dowiadujemy się o Monice w tym odcinku. Na bolesnym przyjęciu piżamowym z Lindą – bolesnym, ponieważ już wiemy, że Linda pogodziła się z utratą Moniki jako przyjaciółki, gdy jej nagrania taśmowe zostaną upublicznione w ramach potencjalnej umowy na książkę lub jako dowód w garniturze Pauli Jones, powiązanie Tripp sama robi – Monica zdradza historię swoich randek. Polega ona wyłącznie na umawianiu się na randki ze starszymi mężczyznami, którzy mają nad nią władzę, od wychowawcy obozowego, który ją penetrował, dopóki nie odmówiła w wieku 14 lat, do nauczyciela, który odebrał jej dziewictwo w szkole średniej, a następnie dosłownie przeniósł całą swoją rodzinę, aby być bliżej ją, kiedy poszła do college'u w innym mieście. Mówi, że chłopcy w jej wieku zawsze ją ignorowali. Dlaczego nie miałaby skłaniać się ku najpotężniejszemu mężczyźnie na świecie, kiedy ujawnił swoją otwartość na ich flirt? A skoro już o tym mowa, dlaczego nie miałaby zaakceptować klapsów Vernona Jordana jako kosztu prowadzenia interesów? Myślę, że pytanie, które sam program zadaje, brzmi: dlaczego w ogóle tolerujemy to gówno?
Sean T. Collins ( @theseantcollins ) pisze o TV dla Toczący Kamień , Sęp , New York Times , oraz gdziekolwiek będzie go mieć , naprawdę. On i jego rodzina mieszkają na Long Island.
Zegarek Postawienie urzędnika państwowego w stan oskarżenia Odcinek 4 na FX