„Największą siłą Halstona jest jego koniec
Dla Johna Halston jest jego idolem. Jest źródłem aspiracji, nigdy nie jest wyzwaniem do pokonania. Gdy para po cichu pracuje razem, staje się jasne, że Halston źle zrozumiał jedną z najważniejszych części swojej pracy i życia. Gdzieś pomiędzy wymyśleniem siebie na nowo a sprzedaniem swojego nazwiska, uwierzył kłamstwu, że był jedyną osobą, która mogła wyprzedzić. Przyjął mentalność zabijania lub zabijania, która jest wpleciona w amerykański kapitalizm. Sukces stał się raczej samolubnym aktem, a nie narzędziem do podniesienia jego społeczności i ostatecznego ukształtowania świata w coś, co zrozumie go nieco lepiej. Możesz zobaczyć te przebłyski zrozumienia na twarzy McGregora, gdy pracuje nad chwalonymi przez krytyków kostiumami dla Marty Graham (Mary Beth Peil) Persefona.
To słodkie przypomnienie tego, co naprawdę ma znaczenie na tym świecie. Tyle że to objawienie, które przychodzi za późno.
Dzisiejszy krajobraz telewizyjny można w dużej mierze określić jako dobry. Jest wiele dobrych programów, które mogą być zabawne przez godzinę. Wiele z tych samych programów jest często zapomnianych kilka dni po ich spożyciu. Halston może być bałaganiarski, ale w końcowych chwilach jest również niezwykle szczery. Niewiele jest programów, które wywołały u mnie płacz. Jeszcze mniej sprawiło, że ponownie delikatnie przeanalizowałem, co to znaczy tworzyć w świecie, który nieustannie głosi kłamstwo, że na szczycie jest tylko miejsce na jedną historię sukcesu. Halston osiągnął oba.
Zegarek Halston w serwisie Netflix
