Ostatecznie nie ma w tym zbyt wiele. Nie całkiem.
Matka Cory, Mabel (Sheila Atim), nigdy nie uciekła, to jedno. Legenda o jedynym zniewolonym człowieku, który wymknął się ze szponów łapacza niewolników Arnolda Ridgewaya, jest po prostu legendą. Zmarła z powodu ukąszenia węża na bagnach tuż obok plantacji, gdzie była trzymana w niewoli, chwilę po tym, jak zdała sobie sprawę, że uciekła w szoku i postanowiła zawrócić, by spotkać się z córką.
Co ją odstraszyło? Co zamknęło jej umysł tak całkowicie, że była może daleko stąd, zanim w ogóle zorientowała się, co robi? Niezgłębione okrucieństwo, które doprowadziło jej panów do zwerbowania pogrążonej w żałobie matki imieniem Polly (Abigail Achiri), opłakującej swoje martwe dziecko, do służby jako mamka dla bliźniaków innej kobiety - skradzione ich własnemu pogrążonemu w żałobie ojcu na pobliskiej plantacji po ich matce zmarł podczas porodu. Od samego początku Mabel jest poważnie zaniepokojona zarówno stanem psychicznym Polly (był to jej trzeci martwy poród), jak i zdolnością ojca jej zmarłego dziecka, Mosesa (Sam Malone), kierowcę szefów, do odpowiedniego opiekowania się nią.
Ale nawet Mojżesz rzuca się na kolana przez to, co się dzieje: Polly zabija dzieci, a potem siebie. Mojżesz zostaje chłostany na śmierć za tę stratę poniesioną na inwestycji panów; Mabel jest zmuszona zmyć krew z kabiny, w której doszło do śmierci. Nagle już nie może znieść. Zataczając się, odchodzi, idzie przez las i do połowy w głąb bagna, po czym nagle wraca do siebie. Wąż przerywa jej próbę powrotu na plantację, do jej córki. Nikt nigdy nie pozna prawdy o tym.
A co z Corą, teraz już dorosłą, i Molly (Kylee D. Allen), dziewczyną, którą uratowała z ruin Valentine Farm? Przepompowują wózek w tunelu Ghost Tunnel Underground Railroad do końca linii, gdzie znajdują opuszczoną farmę. Cora sadzi nasiona okry swojej matki, uratowane przed Valentine przez Molly i dosłownie podlewa je łzami. Podchodzi do pierwszego wozu, który przejeżdża, prowadzony przez przyjaznego Czarnego mężczyznę o imieniu Ollie. Mówi, że udaje się do St. Louis, żeby spotkać się z ludźmi, a potem do Kalifornii, na zachód. Mówi, że tak jest najlepiej, rymując. (Polly, Molly, Ollie - jak to się mówi, historia nigdy się nie powtarza, ale rymuje.) Cora i Polly wchodzą na wagon mężczyzny, kuląc się razem pod kocem. Jeżdżą dalej. Koniec.
A na koniec, Podziemna kolej Tytułowa, fikcyjna, fantastyczna wersja podziemnej sieci z prawdziwego świata stała się nieco graczem własnej historii. Cora jest kilkakrotnie transportowana z miejsca na miejsce koleją i jej odgałęzieniami, tak. Ale historię można znaleźć w zbrodniach, które prowadzą ją z jednego miejsca do drugiego, zawsze szukając bezpiecznej przystani, znajdując tylko niepewną przyszłość - tak pełną nadziei, szczególnie w porównaniu z tym, skąd pochodzi i gdzie była, ale wciąż niepewny. Wiemy teraz, dziesiątki lat po historii Cory, że naprawdę nie ma bezpiecznej przystani przed okropnościami amerykańskiego rasizmu - ani w St. Louis, ani w Kalifornii (zapytaj Im o tym), a nie w jakimkolwiek miejscu.
Nie, w takim zakresie, w jakim istnieje lepsze miejsce, istnieje niepewna nadzieja ludzie ludzie tacy jak Cora i Polly w tamtych czasach oraz wszyscy zaangażowani walczyli z tym, co nieżyjący już nieopłakany Arnold Ridgeway nazwał dziś imperatywem amerykańskim. Czy jest pan miły, panie? Cora pyta Olliego, kiedy zbliża się do jego wozu. W większości przypadków tak, mówi, zanim doda. Oczywiście, jak każdy, oczywiście się waham. Oczywiście, oczywiście - powtarza to dla podkreślenia, przyjmując za pewnik, że nikt nie może być ich idealną jaźnią przez cały czas, nie na tym świecie. Ale możesz spróbować, cholera. Możesz spróbować.
Sean T. Collins ( @theseantcollins ) pisze o telewizji dla Rolling Stone , Sęp , The New York Times , i gdziekolwiek będzie go mieć naprawdę. On i jego rodzina mieszkają na Long Island.
Zegarek Podziemna kolej Odcinek 10 na Amazon Prime
zawsze słonecznie w Filadelfii pełne odcinki