Teraz włączone Najważniejszy+ , Łapy furii: Legenda Hank to przyjazny dzieciom animowany remake klasycznej satyry na Mela Brooksa Płonące siodła która zmienia scenerię ze Starego Zachodu na feudalną Japonię, zastępując dynamikę czarnego szeryfa w białym mieście na pies-samuraj w mieście kotów. Zobaczmy, że jest to zmiana tonu, grupy docelowej, formatu wizualnego i gatunku, pokaz konceptualnej konwolucji, która wprawdzie jest dość imponująca! Warto zauważyć, że Brooks jest producentem i ma drugoplanową rolę w kreskówce, która wymienia nawet oryginał Płonące siodła zespół scenarzystów w napisach końcowych, więc lepiej, żeby w tym filmie było rozwalenie czwartej ściany i rozwalenie pierdów, prawda? Cholernie chytry.
ŁAPY FURY: LEGENDA HANKA : STRUMIENIOWAĆ CZY POMINĄĆ?
Istota: W jakiejkolwiek iteracji Japonii to jest CATS RULE i DOGS DROOL. Ika Chu (Ricky Gervais) to palant, który rządzi tą prefekturą. Chce zrównać z ziemią miasto Kakamucho (zdobyć? ZDOBYĆ?), aby móc dalej rozbudowywać swój pałac i zaimponować Shogunowi (Brooks), który wkrótce przybędzie. Ika wynajmuje kilku bandytów ninja z prywatnej ochrony, by wywieźli z miasta opiekuna samurajów Kakamucho, a następnie zastępuje go nieudolnym bufonem, Hankiem (Michael Cera), niedoszłym samurajem, który również jest psem. Ika jest pewien, że mieszkańcy zamordują Hanka za to, że jest psem i dlatego pozostawią miasto bezbronnymi, mimo że byli bezbronni, zanim Ika wysłała tam Hanka, więc tutaj zastanawiamy się, czy ktokolwiek poświęcił dużo uwagi temu scenariuszowi, ponieważ jest to film dla dzieci i sześciolatki nie przejmują się logicznymi niespójnościami.
Więc Hank przybywa i łączy się z Jimbo (Samuel L. Jackson), od dawna zhańbionym kotem samurajem, który spędza czas na sosie płynnym kocimiętką. Jimbo niechętnie zgadza się uczyć Hanka sposobów wojownika, co jest sygnałem Hanka, by zapytać, czy jest to część szkoleniowa filmu. Tak więc Hank nie tylko ma okazję wygrać z kilkoma uprzedzonymi kotami, ale Jimbo dostaje łuk odkupienia i cieszy się z okazji, aby porozmawiać o tym, jak te konflikty należy zakończyć w 85 minut, „nie licząc napisów końcowych”, podczas których słyszymy znajome głosy i próbujemy dowiedzieć się, do kogo należą, ponieważ jest to ciekawsze niż fabuła. (FYI, te głosy to Michelle Yeoh, George Takei, Gabriel Iglesias, Djimon Hounsou i Aasif Mandvi.) W międzyczasie siedzimy i czekamy na pierdnięcie. Gdzie jest pierdnięcie. PO PROSTU DOJDZIEJ DO PIERWSZEGO BIEGANIA.
Jakie filmy będą Ci przypominać?: Łapy Furii jest dla wszystkich zero z was, którzy zastanawialiście się, co by się stało, gdyby wyreżyserował Mel Brooks Kung Fu Panda .
Wydajność warta obejrzenia Przesłuchanie: Witamy w odcinku 103 z Czy Michelle Yeoh klasyfikuje każdy projekt, w którym jest? W podcastie w tym tygodniu omówimy Łapy Furii , gdzie lubi około pół tuzina linii lektorskich, które rzeczywiście, choć ledwie, klasyfikują ten projekt, zakładając, że jesteś wystarczająco chętny, aby rozpoznać jej głos.
Pamiętny dialog: Jimbo przedstawia dwa prawdziwe argumenty, które potwierdzają moją teorię, że Samuel L. Jackson nie weźmie udziału w projekcie, jeśli scenariusz nie pozwoli mu podtrzymać swojej marki, nawet jeśli musi ją rozwodnić dla młodych uszu: „Co za matka -ojciec cocker-spaniel tu chodzi!
Płeć i skóra: Nic.
Nasze ujęcie: W trzecim akcie. To tam jest pierdnięcie. A to za długo, by czekać na pierdnięcie. Jeśli przebrniesz przez środkową część filmu „Jesteśmy tam jeszcze”, sprawdzając, czy rzeczywiście dotrzesz do pierdnięcia, zdasz sobie sprawę, że i tak nie było tego warte. Wiele tripwires istnieje wewnątrz Łapy Furii warstwy konceptualnej konwolucji, z których wszystko można by przeoczyć, gdyby ktoś napisał niektóre z tych rzeczy, no wiesz, tak je nazwać, prawda, RZECZYWISTYMI DOWCAMI, zamiast bić batem na świszczących, przeciążonych frazesach: autoreferencyjność patrz-jesteśmy-w- film żarty, tak-mistrz-i-uczeń Sensei Dziecko karate izmy, oto-trochę-dla-rodziców-nawiązania do filmów ( West Side Story , Koty ).
Jest to rodzaj filmu, który nieuchronnie musi zakończyć się wielkim, kulminacyjnym starciem i mocno wyprodukowanymi sztuczkami akcji. Mówi się zatem, że to pierwsze występuje na wardze gigantycznej muszli klozetowej, a drugie polega na jej spłukiwaniu. Trzeba przyznać, że wszystko to całkiem dobrze komponuje się z częstą komedią opartą na kupach i siusiu, więc nie można powiedzieć, że film nie jest spójny tematycznie. Płonące siodła nadal stoi jako rozdzierająca satyra (przepraszam za sformułowanie) uprzedzeń rasowych; Łapy Furii oferuje zwykłe letnie frazesy: akceptuj-ludzi-za-serca-nie-ich-wygląd. Młodsi odbiorcy prawdopodobnie nie będą tak krytyczni; animacja jest w porządku, kotki są urocze, kolorowe, szybko się poruszają. Nic z tego nie odróżnia go jednak od innych filmów tego typu.
Nasze wezwanie: Jeśli Łapy Furii toots i nie ma nikogo, kto mógłby to usłyszeć, czy nadal będzie wydawać dźwięk? POMIŃ TO.
John Serba jest niezależnym pisarzem i krytykiem filmowym mieszkającym w Grand Rapids w stanie Michigan. Przeczytaj więcej o jego pracy na johnserbaatlarge.com .
sezon przetrwania cbs 41