To koniec świata i sztuka żyje na dobre lub na złe. Nawet sztuka o koniec świata – lub do świat lub jego symulakrum stacji kosmicznej. Stacja jedenasta Odcinek 4 opowiada o zdolności sztuki do łagodzenia lub zaostrzania ran na świecie; nawet jej tytuł, Rosencrantz and Guildenstern Aren’t Dead, bezczelnie parafrazuje nazwę sztuki Toma Stopparda, która sama w sobie jest riffem na Mała wioska , sztuka grana w unowocześnionej wersji przez bohaterów spektaklu. Przykładowy cytat: Pierdol się, Hamlecie. Czasy się zmieniły, a sztuka zmienia się z czasem. Nawet czasy ostateczne.
Jako Teatr Bread & Puppet w prawdziwym świecie, trupa, która… Stacja jedenasta Wędrowna Symfonia z pewnością rozpoznałaby pokrewne duchy, umieściła ją w swoich Dlaczego tania sztuka? Manifest , Sztuka to jedzenie. Nie możesz tego zjeść, ale cię karmi. Sztuka musi być tania i dostępna dla każdego. Musi być wszędzie, ponieważ jest wnętrzem świata. Na tym właśnie polega etos Wędrownej Symfonii i dlatego tak wylewnie witają ich były dyrektor Gil (David Cross) i jego żona Katrina (Sarah Orenstein), dla których Gil porzucił Sarę Dyrygent i zostawił grupę minionych lat.
Wytworna społeczność byłych profesorów Gila i Katriny — klub wiejski, jak sam to określa — jest strzeżona przez aktywne pole minowe, ale to było za mało, za późno: Prorok, którego poznaliśmy jako David w poprzednim odcinku, zwabił wszystkie dzieci społeczności, w stylu Pied Piper. Tak więc życie i światło Symfonii Wędrującej jest mile widzianą rozrywką.
Znaczna część odcinka spoczywa na barkach Kirsten, która oddaje swoją główną rolę jako Hamlet swojemu młodszemu przyjacielowi Alexowi (Philippine Velge), gdy trupa wypróbowuje nową wersję sztuki osadzoną w Portland w latach 90., napisaną przez jednego z nich: Wendy (Deborah Cox). To Kirsten wkurza Dyrygenta, by ponownie odwiedził społeczność Gila i Katriny, mówiąc, że słyszała plotkę, że Katrina zmarła. (Konduktor próbował zabić Gila, kiedy zostawił ją dla Katriny; teraz pod mostem jest cała woda.)
To także Kirsten dyskutuje z Alexem o słowach Proroka, z którym Alex spędził sporo czasu. (Objawienie Kirsten, że dźgnęła kolesia, nie pasuje do jej młodszego przyjaciela). Prorok kieruje swoje kazania do młodych ludzi, którzy nie pamiętają świata sprzed grypy, która zniszczyła ludzkość. Nie ma przedtem ich mantry.
To Kirsten zdaje sobie sprawę, że to hasło pochodzi bezpośrednio ze stron Stacja jedenasta , książkę, której większość życia spędziła w przekonaniu, że ma jedyny egzemplarz. (Ukryła to w biurku Gila, dlatego namawia Dyrygenta, by powrócił do swojej społeczności). W tym odcinku dowiadujemy się, że jest to swego rodzaju postapokaliptyczna opowieść: na jej stronach odnajduje się tajemniczy kosmonauta Doktor Jedenaście. utknął na zepsutej stacji kosmicznej, w której sztuczny ocean zniszczył praktycznie wszystkich dorosłych, pozostawiając dzieci zwane Underseas, aby próbowały stworzyć nowe społeczeństwo.
Jakkolwiek księga weszła w posiadanie Proroka, z pewnością zrobiła wrażenie. Wysyła dwójkę dzieci, które w jednym z bardziej denerwujących ujęć z odcinka obserwujemy przerażająco szpiegujące społeczność Gila z daleka, aby zniszczyły to, co pozostawiły, gdy do niego dołączyły. Są zamachowcami-samobójcami wyposażonymi w miny na piersiach, a kiedy przytulają Gila, świat staje się biały.
Tymczasem Alex odjeżdża na białym koniu, prawdopodobnie po to, by dołączyć do szeregów Proroka. Krótko mówiąc, to wszystko katastrofa.
Niesamowicie złożony odcinek – nawet nie wspomniałem o krótkich retrospekcjach, a czasami mam na myśli krótkie „mrugnięcie i przegapisz je”, które pokazują, jak młoda Kirsten i jej opiekun Jeevan mieszkają i kłócą się w domku w gdzieś zaśnieżony las – to wszystko świetnie się ze sobą współgra. Dziękujemy za to głównemu występowi Mackenzie Davis jako Kirsten, a także eksperckiej reżyserii Helen Shaver, sennej edycji Anny Hauger i Yoni Reiss oraz napiętego, przemyślanego scenariusza Nicka Cuse. (Czy mogę tylko powiedzieć, jaka to przyjemność widzieć niektórych pisarzy, którzy skakali? Resztki , co było niesamowite, aby Strażnicy , co było spektakularnie przereklamowanym bałaganem, powrót do formy?) Chciałbym również przyznać niesamowitą, wszechstronną ocenę Dana Romera, który pod koniec odcinka oddaje hołd zapadającej w pamięć pracy Miki Levi nad Jonathanem Glazerem. arcydzieło horroru Pod skórą .
Przypuszczam, że ogólny punkt, który staram się poruszyć, jest taki, że w Stacja jedenasta , sztuka ma znaczenie. Rozjaśnia życie zarówno wykonawcom, jak i publiczności — fortepianowy występ dyrygenta w deszczu pod koniec odcinka jest naprawdę zachwycający — ale może również stanowić szkielet, na którym złowrogie siły, takie jak te z Proroka, mogą udrapować swoje trujące pomysły i działania . Nie ma powodu, by sądzić, że narracje o końcu świata nie przyjęłyby się w wielkim stylu po scenariuszu końca świata. To znaczy, rozejrzyj się dookoła, wiesz?
Sean T. Collins ( @theseantcollins ) pisze o TV dla Toczący Kamień , Sęp , New York Times , oraz gdziekolwiek będzie go mieć , naprawdę. On i jego rodzina mieszkają na Long Island.