Urodzony w Kanadzie piosenkarz, autor tekstów i gitarzysta Neil Young istnieje w swoim muzycznym uniwersum. Równie biegły w introspekcyjnych akustycznych wyprawach i stopionych płytach przesterowania, zawsze brzmi jak on sam, ale znalazł sposób, aby był interesujący przez ponad 50 lat. Chcesz zobaczyć, dokąd zmierza, nawet jeśli teren wygląda znajomo. Spustoszenie czasu zawsze odgrywało ważną rolę w pracach Younga. Słowa stary, czas, blaknięcie i rdza powracają w całej jego dyskografii, a on śpiewa o stracie i końcu świata od lat sześćdziesiątych.
W marcu 2005 roku Young był w Nashville w stanie Tennessee, nagrywając swój 26. album Prairie Wind kiedy zdiagnozowano tętniaka mózgu i udał się do Nowego Jorku na pilną operację. Zainspirowany zapadnięciem ojca w demencję i niedawną śmiercią, albumowa eksploracja starzenia się i śmiertelności nabrała nowego wymiaru. Sześć miesięcy później wszedł na scenę uświęconego Ryman Auditorium i grał album prawie od początku do końca, a na jego zakończenie wrzucił kilka klejnotów ze swojej przeszłości. Wyreżyserowany przez Jonathana Demme, koncertowy film z 2006 roku Neil Young: Heart of Gold rejestruje przebieg wydarzeń i pokazuje Younga i firmę w bardzo dobrą noc (właściwie dwie noce). Obecnie trwa transmisja strumieniowa Amazon Prime i Hulu .
Historia Younga w Nashville sięga wczesnych lat 70., kiedy pojechał tam, aby nagrać album Żniwa . Sesje zaowocowały przebojem Heart Of Gold, od którego film wziął swoją nazwę. Przyjeżdżasz tutaj, aby nagrać płytę i masz świetnych muzyków, mówi nam Young na początku filmu. Oprócz wspaniałych muzyków, miasto przyciąga także status stolicy muzyki country w Ameryce. Sam Ryman był miejscem audycji radiowej Grand Ole Opry od 1943 do 1974 roku, a gitarzysta Grant Boatwright wspomina, że jego rodzina podróżowała z Alabamy co miesiąc, aby obejrzeć program i zjeść śniadanie z gwiazdami. Ludzie, którzy mieli iść tej nocy do Rymana, mogli zejść na dół i zjeść śniadanie ze wszystkimi ludźmi, którzy następnego ranka byli na tyle trzeźwi, żeby zjeść śniadanie - mówi, chichocząc.
Małe miasteczko na południu młodości Boatwrighta na południu jest dalekie od ciągle rozwijającej się dzisiejszej metropolii, a metamorfoza trwająca już w czasie kręcenia. Piosenkarka Emmylou Harris lamentuje nad wieżowcem obok blokującym światło, które kiedyś wpadało przez witraże Rymana, a Young zastanawia się głośno ze sceny, co pomyślałby Hank Williams, gdyby wyszedł z drzwi sceny w drodze do Tootsie's. spojrzał w górę i zobaczył stojące tam Centrum Rozrywki Gaylord. Wśród starych gitar akustycznych Martina, które Young gra na scenie, jest ta, której właścicielem był kiedyś Williams. Ta stara gitara nie jest moja, śpiewa w jednej ze swoich nowych piosenek, This Old Guitar, jest moja tylko przez chwilę.
Nieżyjący już reżyser Jonathan Demme kronikuje występy z rzadkimi przerwami i inscenizacjami. Choć najbardziej znany z takich nagradzanych filmów jak Milczenie owiec i Filadelfia Demme wyreżyserował także uznany film koncertowy Talking Heads Przestań mieć sens i stworzył dwie kolejne funkcje w Young, 2009’s Neil Young Trunk Show i 2011 Neil Young Journeys . Podczas gdy Young nosi frumpy letni garnitur podczas Prairie Wind część zestawu zakłada haftowaną kurtkę odpowiednią dla Nashvegas na przedłużony bis. Paradoksalnie, skąpana wcześniej w odcieniach złota i lnu scena jest teraz naga, obok muzyków i ich instrumentów.
Young i jego zespół są w szczytowej formie przez cały czas. Grupę uzupełnia sekcja waltorni i chór wokalistów wspierających, w tym Harris i Fisk University Jubilee Singers. Ich wykonanie jest bezbłędne, a występy tętnią życiem, nawet jeśli ton jest ogólnie stonowany. Nowy materiał odbija się echem od progresji akordów i muzycznych sygnatur z przeszłości, jak alternatywne uniwersalne wersje piosenek Neila Younga, które już znamy. Starsze numery, przedstawione w ostatniej tercji filmu, wszystkie mają styczne powiązania z teraźniejszością, ponieważ zostały pierwotnie nagrane w Nashville lub tematycznie pasują do nowych.
Cztery piosenki na bis, Young wykonuje Old Man, jedną z jego najbardziej znanych piosenek, pierwotnie wydaną na Żniwa . Przedstawia piosenkę, mówiąc, że napisał ją, gdy był bogatym hipisem, zarabiającym gotówką, kupiwszy ranczo w północnej Kalifornii, gdzie nadal mieszka. Dozorca posiadłości, stary dżentelmen o imieniu Louis Avila, zapytał Younga, jak młody człowiek taki jak on może sobie pozwolić na takie miejsce. Powiedziałem: „Cóż, po prostu mam szczęście, Louis, po prostu mam szczęście. A on powiedział: „No cóż… to najcudowniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek słyszałem”.
Benjamin H. Smith to nowojorski pisarz, producent i muzyk. Śledź go na Twitterze: @BHSmithNYC.